HELP! 2.500 honden opgevangen op een groot kaal terrein in Roemenië en maar 30% heeft beschutting

Wij dachten met meer dan 70 eerdere hulpprojecten al van alles te hebben gezien.
En toch kregen wij een paar weken geleden een aanvraag voor een project, dat alles overtrof...
Een opvang met maar liefst 2.500 (!!!) honden nabij de plaats Bacau in Roemenië.
Ja, wat een bizar groot aantal dieren zult u denken. Wij zuchten er ook van. Van het enorme aantal maar ook over de erbarmelijke omstandigheden daar.

Het asiel staat op een voormalige vuilnisbelt en is maar liefst 10 hectare groot. Dat lijkt geweldig want de meeste dieren kunnen vrij rondlopen op het open veld. Maar… dat is het dan ook. Gewoon een open veld. Zonder enige vorm van beschutting!
De dieren liggen ‘s zomers in de brandende zon, in de lente en herfst in de koude stromende regen zonder veel plekken om te kunnen schuilen. Maar nu, in de winter die zeker 4 hele maanden duurt , liggen de dieren in de vrieskou.
En koud wordt het er! Temperaturen van -20 zijn heel gewoon. Vooral ’s nachts. En zelfs als het kwik overdag boven nul wil stijgen worden de dieren tot op de huid nat door regen, sneeuw en mist. En dan bevriezen ze. Letterlijk. Dieren met een dunne vacht zijn de eersten.
In Roemenië worden veel dieren, die eerst in een huis mochten wonen vaak nadat het leuke van een pup eraf is, gewoon de straat opgegooid. U snapt dat een hond die binnenshuis gewoond heeft ook geen onderwol heeft om te kunnen overleven.

Ook zo triest: een hond die al 3 maanden ternauwernood heeft overleefd, met bevroren oren en pootjes. En dan pas in maart, als het weer net wat zachter belooft te worden, alsnog bevriest in één van de laatste horrornachten…
 

Er zijn wel een aantal hokken voor de honden, maar dat zijn er veel te weinig. De oudere hokken missen vaak de zijwanden, zodat het binnen even koud is als erbuiten.
Wat zijn we toch altijd weer blij en trots dat ook nu weer Nederlandse meiden zo betrokken zijn en met dat beetje extra hulp en compassie de dieren toch weer een sprankje hoop geven.
O.a. Isabel Stuyver en Simone Brals gaan er regelmatig naar toe.

En hulp bieden in zo’n situatie valt echt niet mee. Er moeten door de meiden heel wat tranen worden weggeslikt als je met eigen ogen ziet hoe er wordt omgegaan met de honden. Doordat er veel te weinig personeel is, moet alles zo efficient mogelijk worden gedaan. Zo wordt er standaard gebruik gemaakt van vangstokken.
De kennels liggen vol met urine en ontlasting. Ook in de voerbakken waar ze het voer dan gewoon weer bovenop gooien. Na weer een ijskoude vriesnacht, liggen er regelmatig dode honden op het uitgebreide terrein.
Sowieso is er veel te weinig personeel om dat enorme aantal honden goed te kunnen verzorgen. En ook geen middelen. Er is alleen koud water en momenteel al helemaal geen stromend water omdat de leidingen bevroren zijn.
Toch is er een groot verschil met de asielen die we vaker tegenkomen. Isabel en Simone zijn blij om te zien dat sommige personeelsleden blijkbaar toch om de honden geven. Ze mogen zich met de honden bemoeien en ze werken mee als er manden en hokken worden geplaatst.
 

Ze nemen zelfs de goede gewoontes over en gebruiken nu een riem voor de sociale honden i.p.v. een vangstok. Dat maakt al een groot verschil in hoeverre de honden vertrouwen krijgen in de mens.
Ook met de leiding is overleg mogelijk. Zo heeft een vrijwilligster een sleutel gekregen waardoor ze ook in het weekend een oogje in het zeil kan houden en voer kan uitdelen.
En sinds kort is er een nieuwe dierenarts die ook al blijk heeft gegeven van grote betrokkenheid. Al die ontwikkelingen geven goede hoop voor veranderingen in de toekomst.
In het najaar van 2014 zijn de meiden begonnen met geld in te zamelen voor hokken. Want daarbij kunnen de dieren het beste geholpen worden. Bovendien kunnen de meiden dan zelf deze hokken kopen, die dan naar het asiel gebracht worden en wordt dus geen geld aan de asielleiding gegeven.