Uit de oude doos: Het prachtige verhaal van hondje Stubby de held de 102de infanteriedivisie

Op een vroege ochtend in 1917 was een groep jonge, Amerikaanse soldaten aan het trainen voor hun uitzending naar Europa. Daar zouden zij meevechten in de oorlog en voor hun voorbereiding hadden ze de universiteitscampus van Yale in Connecticut in gebruik. Tijdens deze training kwam plots een bulterriër het veld opgerend. Die vond al dat gemarcheer zo’n leuk spelletje dat hij besloot mee te doen. Aan het eind van de dag was de hond er nog steeds en soldaat J. Robert Conroy vond het beest zo leuk, dat hij hem mee terug smokkelde naar de kazerne. Omdat het hondje geen staart had, maar alleen een kort stompje, noemde hij het dier Stubby.

Best lullig

Ja. Maar aan de andere kant, het was een hond, dus who cares. Stubby had trouwens in het begin wel wat anders aan z’n hoofd, namelijk: ontdekt worden. Het was ten strengste verboden om dieren te houden op de kazerne, dus werd Stubby verborgen gehouden. Tenminste, voor de officieren dan. Maar ook die kwamen er snel genoeg achter, want kom op, hoe lang kun je een hond verborgen houden. Tegen die tijd was echter al gebleken dat Stubby een enorm positief effect had op het moraal van de soldaten en dus mocht hij blijven. Stubby deed alle oefeningen mee en leerde op de maat te marcheren, wist wat de verschillende trompetsignalen betekenden en had zelfs geleerd om met een poot boven zijn oog te salueren.

Indrukwekkend

Zeker, maar nog niet half zo indrukwekkend als wat nog komt. Toen het namelijk tijd was om daadwerkelijk de grote oversteek te maken, besloten de soldaten om Stubby opnieuw mee te smokkelen. Op de kazerne vonden ze het allemaal niet zo erg, maar een hond meenemen naar het front was echt ten strengste verboden. Het was voor Amerikanen in die tijd hoogst ongebruikelijk om dieren in te zetten in een oorlog. En al helemaal geen aangewaaide zwerfhond die een paar schattige trucjes had geleerd. Stubby werd in een kist mee aan boord van het schip genomen en daar in de kolenruimte verstopt tot ze Amerika ver achter zich hadden gelaten. Eenmaal op open zee werd Stubby tevoorschijn gehaald. De commandant die hem ontdekte was woest en begon een scheldpartij. Daar schrok Stubby dan weer zo van, dat hij spontaan salueerde.

Hielp dat?

Gek genoeg wel. De commandant was zo onder de indruk van dat saluut, dat hij de soldaten toestemming gaf Stubby te houden. Zo werd Stubby officieel onderdeel van de 102de infanteriedivisie. De manschappen kwamen begin februari 1918 aan op het front en lagen direct vanaf dat moment constant zwaar onder vuur. Na een tijdje raakte Stubby gewend aan het geluid van geweervuur en explosies om hem heen. Waar hij niet aan gewend raakte, was hoge doses gifgas. Niet heel erg lang nadat ze bij het front waren aangekomen, snoof Stubby per ongeluk (nemen we even aan) een flinke hoeveelheid op en zakte door zijn korte pootjes.

Kwam het wel weer goed?

Het was dus niet gebruikelijk om dieren mee te nemen en er was dan ook geen dierenarts in het leger aanwezig. Daarom werd Stubby naar het normale veldhospitaal gebracht waar hij tussen de gewone soldaten werd verpleegd. Hij knapte volledig op en bleek zo gevoelig te zijn geworden voor de geur van het gifgas, dat hij het al in kleine hoeveelheden direct opmerkte. Dit kwam van pas bij een volgende gifgasaanval. Deze kwam op een tijdstip dat alle soldaten nog lagen te slapen. Stubby rook het gas en sloeg direct alarm, waardoor iedereen de aanval met het dodelijke gas overleefde.
Maar dat was lang niet het enige waarbij Stubby van pas kwam. Op die korte pootjes van hem kon hij snel en vaak ongezien tussen de loopgraven heen en weer rennen, op zoek naar gewonde soldaten. Spraken ze Engels tegen hem, dan blafte hij zodat de mannen gered konden worden. Spraken ze Duits, dan hadden ze pech. Ook kon Stubby mortieren al van ver aan horen komen. Die dingen gaven een hoge fluittoon af die van ver af niet door mensenoren op te vangen was. Stubby kon dat dus wel en wist ook hiermee vele doden te voorkomen.

Kwam Stubby ook nog wel eens echt in actie?

Zo nu en dan. Zoals die keer dat een Duitse spion de geallieerde loopgraven in kaart aan het brengen was. Stubby vertrouwde het niet en sloop op de soldaat af. Die dacht: hé leuk, een hondje, en riep Stubby bij zich. In het Duits, wat bij nader inzien niet zo verstandig bleek. Stubby herkende het als de taal van de vijand en stortte zich op de spion. Hadden we al gezegd dat Stubby een bulterriër was? Of een soort van, in elk geval. Dat zijn behoorlijk stevige beesten en Stubby dook bovenop de spion en bleef bijtend op hem zitten tot er Amerikanen kwamen om de Duitser gevangen te nemen. Hierna werd Stubby gepromoveerd tot sergeant, waardoor hij nu de meerdere was van Conroy, de soldaat (nu korporaal) die hem gevonden had.

Hoe liep de oorlog af voor Stubby?

In totaal nam hij deel aan zeventien veldslagen aan het front. Na het ongeluk met het gifgas, was hij ook nog meerdere malen gewond geraakt bij andere aanvallen. Meerdere keren moesten er operatief scherfresten uit zijn borst en pootjes gehaald worden. Hij overleefde de oorlog wel en moest opnieuw aan boord van het schip naar huis gesmokkeld worden, omdat honden nog steeds niet toegestaan waren.
Hij kwam terug in de Verenigde Staten als oorlogsheld met een flink aantal onderscheidingen en mocht tot twee keer toe op bezoek bij de president. Stubby bleef bij Conroy, die aan de Georgetown universiteit rechten ging studeren. Stubby werd er de mascotte van het footballteam. In 1926 overleed Stubby. Zijn lichaam werd gedoneerd aan het Smithsonian Institute, waar hij nog altijd te bewonderen is. (PV)