A close encounter with a walrus
Hij is slimmer, gevaarlijker en muzikaler dan we dachten: de walrus.
Reusachtige gevaarten met de kleur van kaneel hebben zich opgehoopt op de ijsschollen en rotsstranden in het hoge noorden van de Atlantische Oceaan. Ze wegen soms ruim een ton en zijn geregeld drie meter lang. Uit elk logge wezen steken slagtanden en snorharen, aangezet met littekens en bloeddoorlopen ogen. Ze dommelen, boeren, ruziën en blaffen. Weinigen zullen ooit een kudde in het wild hebben gezien. En ook maar weinig fotografen hebben uitgebreid studie gemaakt van deze geduchte, muzikale en sociale vinpotigen, familie van de zeehond, de zeeleeuw en de zeeolifant.
http://youtu.be/CohJksnlT1g video met de geluiden die een walrus maakt
“Ik heb mezelf als lokaas gebruikt”, zegt Paul Nicklen, die, bijgestaan door de Zweedse duiker Göran Ehlmé, zijn lens drie weken lang op Atlantische walrussen richtte. “Ik zat op de kust en de walrussen kwamen langs. Ze waren nieuwsgierig. Maar ze moeten je met hun slagtanden raken om te weten wat voor vlees ze in de kuip hebben. Zo’n tik kan dodelijk zijn.” De ivoren slagtanden kunnen ruim een halve meter lang worden. De walrus gebruikt ze onder meer als ijsbijlen om zich uit zee te hijsen. En hij kan er rivalen mee verwonden en roofdieren verjagen. In de oceaan zijn geregeld drijvende, dode ijsberen aangetroffen.
De snor is een ander bekend attribuut. De honderden stevige, gele tastharen zijn zo dik als slagpennen en gevoelig als vingers. Met deze vibrissae kunnen ze voorwerpen zo klein als een dropje op gevoel onderscheiden. Iets praktischer: ze kunnen er schelpdieren onder de zeebodem mee opsporen. Het weke vlees zuigen ze eruit met hun bek, die werkt als een stofzuiger: de kracht ervan is zo groot dat ze er een zeehond mee kunnen ontvellen. De oersterke walrus is ook muzikaal. In het paarseizoen, van januari tot april, barsten volwassen mannetjes uit in gezang, vertelt Erik. Born, wetenschapper aan het Groenlands Natuurinstituut. “Het is een heel palet van vreemde geluiden: belgerinkel, gitaarpatronen, tromgeroffel. De zanger hoopt dat op zijn optreden een bevallige walrusdame afkomt.”
Zo ja, dan wordt er vijftien maanden later een kalf van een kleine vijftig kilo geboren. Twee jaar lang wordt het ronde jong vervolgens vertroeteld door de zorgzame moeder. Ze zeult het mee op haar rug en zorgt ervoor dat het met haar rijke melk wordt vetgemest. Als alles goed gaat, wordt de walrus zo’n veertig jaar oud. Dat is weleens anders geweest. In de negende eeuw slachtten Vikingen hele kudden af om het vet en de huid. In de Middeleeuwen werden uit hun slagtanden schaakstukken vervaardigd. En van de zestiende tot de vorige eeuw werd er op walrussen gejaagd voor de handel, waardoor hun verspreidingsgebied – dat ooit reikte tot Nova Scotia – drastisch slonk.
![]()
Vandaag de dag worden ze alleen nog bejaagd door de Inuit, die er voedsel, kleding, werktuigen, ivoorsnijwerk en brandolie aan ontlenen. In het noorden van de Atlantische Oceaan leven naar schatting nog 20.000 tot 25.000 walrussen. Het tellen is lastig, en het is moeilijk te zeggen of de populatie voor- of achteruitgaat. Het smelten van het pakijs lijkt een groot probleem. Walrussen gebruiken liefst ijsschollen om te foerageren, om zich uit het water te hijsen en om te kalven. Aan land zijn ze kwetsbaar voor ijsberen. Born maakt zich zorgen hierover, maar hij ziet ook een positieve ontwikkeling gloren: de gebieden waar de Atlantische walrus zich met schelpdieren voedt, waren altijd met ijs bedekt, zegt hij. “De walrussen konden er pas bij zodra het pakijs in stukken brak. Nu kunnen ze langer foerageren, dus het wegsmelten van het ijs kan ook gunstig uitpakken.”
Maar de walrus wachten nieuwe gevaren: stroperij, overbejaging, de steeds drukkere scheepvaart en oliewinning. Maar voorlopig kan de Atlantische walrus nog genieten van de zilte schelpen en de stilte van zijn polaire leefgebied.
http://youtu.be/CohJksnlT1g video met de geluiden die een walrus maakt
“Ik heb mezelf als lokaas gebruikt”, zegt Paul Nicklen, die, bijgestaan door de Zweedse duiker Göran Ehlmé, zijn lens drie weken lang op Atlantische walrussen richtte. “Ik zat op de kust en de walrussen kwamen langs. Ze waren nieuwsgierig. Maar ze moeten je met hun slagtanden raken om te weten wat voor vlees ze in de kuip hebben. Zo’n tik kan dodelijk zijn.” De ivoren slagtanden kunnen ruim een halve meter lang worden. De walrus gebruikt ze onder meer als ijsbijlen om zich uit zee te hijsen. En hij kan er rivalen mee verwonden en roofdieren verjagen. In de oceaan zijn geregeld drijvende, dode ijsberen aangetroffen.
De snor is een ander bekend attribuut. De honderden stevige, gele tastharen zijn zo dik als slagpennen en gevoelig als vingers. Met deze vibrissae kunnen ze voorwerpen zo klein als een dropje op gevoel onderscheiden. Iets praktischer: ze kunnen er schelpdieren onder de zeebodem mee opsporen. Het weke vlees zuigen ze eruit met hun bek, die werkt als een stofzuiger: de kracht ervan is zo groot dat ze er een zeehond mee kunnen ontvellen. De oersterke walrus is ook muzikaal. In het paarseizoen, van januari tot april, barsten volwassen mannetjes uit in gezang, vertelt Erik. Born, wetenschapper aan het Groenlands Natuurinstituut. “Het is een heel palet van vreemde geluiden: belgerinkel, gitaarpatronen, tromgeroffel. De zanger hoopt dat op zijn optreden een bevallige walrusdame afkomt.”
Zo ja, dan wordt er vijftien maanden later een kalf van een kleine vijftig kilo geboren. Twee jaar lang wordt het ronde jong vervolgens vertroeteld door de zorgzame moeder. Ze zeult het mee op haar rug en zorgt ervoor dat het met haar rijke melk wordt vetgemest. Als alles goed gaat, wordt de walrus zo’n veertig jaar oud. Dat is weleens anders geweest. In de negende eeuw slachtten Vikingen hele kudden af om het vet en de huid. In de Middeleeuwen werden uit hun slagtanden schaakstukken vervaardigd. En van de zestiende tot de vorige eeuw werd er op walrussen gejaagd voor de handel, waardoor hun verspreidingsgebied – dat ooit reikte tot Nova Scotia – drastisch slonk.
Vandaag de dag worden ze alleen nog bejaagd door de Inuit, die er voedsel, kleding, werktuigen, ivoorsnijwerk en brandolie aan ontlenen. In het noorden van de Atlantische Oceaan leven naar schatting nog 20.000 tot 25.000 walrussen. Het tellen is lastig, en het is moeilijk te zeggen of de populatie voor- of achteruitgaat. Het smelten van het pakijs lijkt een groot probleem. Walrussen gebruiken liefst ijsschollen om te foerageren, om zich uit het water te hijsen en om te kalven. Aan land zijn ze kwetsbaar voor ijsberen. Born maakt zich zorgen hierover, maar hij ziet ook een positieve ontwikkeling gloren: de gebieden waar de Atlantische walrus zich met schelpdieren voedt, waren altijd met ijs bedekt, zegt hij. “De walrussen konden er pas bij zodra het pakijs in stukken brak. Nu kunnen ze langer foerageren, dus het wegsmelten van het ijs kan ook gunstig uitpakken.”
Maar de walrus wachten nieuwe gevaren: stroperij, overbejaging, de steeds drukkere scheepvaart en oliewinning. Maar voorlopig kan de Atlantische walrus nog genieten van de zilte schelpen en de stilte van zijn polaire leefgebied.
Bij de 22-jarige verdachte werden een groot aantal kooitjes en een volière aangetroffen. Uit onderzoek bleek dat 40 inheemse vogels geen pootring droegen of valse (gemanipuleerde) pootring omhadden. Deze vogels werden in beslag genomen. Ook werd gereedschappen om vals te ringen en een potje met verschillende pootringen aangetroffen en in beslag genomen.
In de tuin van de 31-jarige Tilburger stonden zeven vangklare vangkooien opgesteld. In één daarvan zat een merel en in een andere een koolmees. Verder stonden ook hier een groot aantal kooitjes en een volière. Na onderzoek bleek dat er 47 vogels geen pootring omhadden of valse (gemanipuleerde) ringen droegen. In een kooi lagen drie dode (ongeringde) pimpelmezen en op een kooi een dode (ongeringde) staartmees. Op een ander adres werden nog eens vier beschermde inheemse vogels aangetroffen zonder pootring of met valse (gemanipuleerde) ringen. Hiervoor was de 31-jarige Tilburger verantwoordelijk.
Bert van den Berg, senior beleidsmedewerker veehouderij bij de Dierenbescherming, verrichte de officiële opening in Herkenbosch. Het idee voor de Canadese zaagselstal komt uit de buurt van Vancouver. Daar wordt zaagsel uit de bosbouw in varkensstallen gebruikt. Het varkensvlees wordt onder het merk Krull afgezet bij slagers en horeca. Het Krull varkensvlees wordt gehouden onder het toeziend oog van de Stichting Maatschappelijk Bewuster Varkensvlees (Stichting MBV). Deze stichting ontving al in 2006 1 ster van het Beter Leven kenmerk.
Meestal leven ze in het donker 
Veera (‘groot en sterk’) is een heel actieve beer ondanks dat ze met haar 12 jaar de oudste is van de drie geredde beren. De littekens op haar neus spreken boekdelen over haar trieste verleden. Maar desondanks ziet ze er gezond uit: haar gewicht is goed en ze heeft een glanzende vacht.
Daisy, (‘onschuldig’) zag er net als Veera redelijk gezond uit, ondanks het feit dat ze veelvuldig voor gevechten was gebruikt. Met 127kg had ze een gezond gewicht en haar vacht en algehele conditie is opvallend goed, ondanks haar wrede verleden en haar eenvoudige dieet van brood en melk.
Met haar 141kg is Maori (‘voor altijd’) de grootste beer van deze groep, maar ook de jongste – ze is 9 jaar. Ze is traag en schuw en leek in eerste instantie niet in eten geïnteresseerd. Maar nu is haar eetlust toegenomen en gaat het goed met haar. Maori werd in slechtere omstandigheden gehouden dan de andere twee beren, maar desondanks lijkt ze actief en gezond.
